Tratto da “A Crìa da Cumpagnia Armasca” – n. 55 – I Trimestre 2018

In te l’aia d’in dopudisenà afusu,
se sente u cantu d’ina sigà-a nuiusu,
damentre u salmastru de sta maìna
u se ne va versu a culina. 

A tàje a funtana urmai sciügà.
A l’è cauda a tera dau su brüjià.
Seca a l’è l’erba in mezu au geve.
A se reversa a tera delà da seve.

Là sc’in majè au  sù destesa
ina laguéta pe ninte ufesa
da sti putenti ragi d’agustu
chi l’han secau u verde custu.

In tra ste èrbe urmai seché,
i van e furmigue afasendé.
I serca in gìu carche semensa,
pe tià avanti cun l’esistensa.

U nu tardeà l’assüru cielu
a trasfurmasse in grixiu velu
e a gran tana urmai sgarnia
prestu-prestu a dev’esse incia.

Freidu l’invernu segü-u u seà
e a sigàa a nu canteà,
damentre da u mà versu a culina
u andeà u salmastru de sta maina.

Luciano Marchiano

Nell’aria di un dopopranzo afoso
si sente il canto, di una cicala, noioso,
mentre il salmastro della marina
se ne va verso la collina.

Tace la fontana ormai asciutta.
E’ calda la terra dal sole bruciata.
Secca è l’erba in mezzo alle zolle.
Si rovescia la terra di là dalla siepe.

La sopra un muro al sole distesa
una lucertola per niente offesa
da questi potenti raggi d’agosto
che hanno seccato il verde cespuglio.

In queste erbe ormai seccate,
vanno le formiche affaccendate.
Cercano in giro qualche semenza,
per poter tirare avanti con l’esistenza.

Non tarderà l’azzurro cielo
a trasformarsi in un grigio velo
e la grande tana ormai sguarnita
presto-presto dev’essere riempita.

Freddo l’inverno sicuramente sarà
e la cicala non canterà,
mentre dal mare verso la collina
andrà il salmastro di questa marina.

Luciano Marchiano